dinsdag 16 september 2014

The Family Man (2000) - Review

The Family Man van regisseur Brett Ratner.

Dit is voor vele mensen een redelijk onbekende film en daarom voor mij een redelijk ondergewardeerde film. Ik vind het jammer dat een film als deze niet zo bekend is als You've Got Mail of 13 going on 30. Deze film heeft zeker zijn hart op de juiste plaats en ik moet toegeven dat ik echt heb genoten van deze film.

De film opent op de luchthaven met Jack (Nic Cage) en zijn vriendin (Téa Leoni) die afscheid aan het nemen zijn omdat Jack naar Londen vertrekt voor een stageplaats. 13 jaar later zien we dat ze elkaar niet meer hebben gesproken want Jack is nu een succesvolle zakenman in New York. Hij leid het perfecte vrijgezellenleventje en heeft alles wat zijn hartje begeert (lees: alles wat zijn portefuille kan aankopen). Op een morgen word hij wakker en ligt hij naast zijn vroegere liefje (Leoni) in een vreemd bed. Samen hebben ze 2 kinderen en een huisje in de buitenwijken. Hij is verward, in shock en huisvader. Hij doet er alles aan om zijn perfecte leventje terug te krijgen ... maar is dit uiteindelijk echt wel wat hij wil?

De film was een fantastische romantische komedie en de komedie komt hier echt wel uit Nicholas Cage en zijn reacties op deze alternatieve realtiteit. Het romantische aspect komt dan weer uit zijn "onbestaande relatie waarvan Jack niets afweet" met Kate. Samen spelen Nic Cage en Téa Leoni perfect op elkaar af en hebben echt eerlijke chemie samen. Hun acteerprestaties zaten echt op eenzelfde lijn. Deze film en hun prestatie deden me zelfs denken aan die jaren 90 Romkoms met Tom Hanks en Meg Ryan.

Het verhaal is zoals 13 going on 30, 17 again of The Parent Trap ... Hoofdpersonage word wakker in een nieuw lichaam/leven en moet uitzoeken hoe hij zijn oude leven/lichaam terug kan krijgen. Uiteindelijk merkt hij dat zijn huidige situatie toch niet zo erg is en zal op het einde van het verhaal terug veranderen en een beter leven hebben. Het is een redelijk cliché verhaal, maar ik vind dat deze film toch wel wat (emotioneler is het verkeerde woord) wat meer diepgang heeft. Er komt wat drama bij zien, maar de relatie tussen de hoofdpersonages is redelijk realistisch weergegeven, en daarom komt dit ook niet al te "hollywood-magie" of "felle kleuren" over. Je snapt wel wat ik bedoel.

Ik vind het jammer dat we uiteindelijk ook niet meer informatie krijgen over Don Cheadle's personage ... is hij een engel? wie zal het zeggen?! ...Maar langs de andere kant vind ik het wel een leuke toevoeging. Het hele "niet weten wat/waarom en hoe" laat wat over aan de verbeelding van de kijker.

Het einde viel me spijtig genoeg wat tegen. We hebben 4/5e van het verhaal besteed aan de nieuwe familie en het nieuwe leven van Jack. Op het einde gaat hij terug naar zijn oude vrijgezellenleventje waar we zien dat hij niet echt gelukkig meer is,dus gaat op zoek naar Kate, die op het punt staat om te vertrekken naar Parijs. Hij achtervolgt Kate naar de luchthaven waar hij haar overhaalt om te blijven en samen een koffie te gaan drinken. Happy end toch? ... Ja en nee. We hebben heel de film gezien hoe Nic cage probeert te wennen aan dit nieuwe leven en uiteindelijk wil hij toch een deel uitmaken van dit gezin. Maar op het einde is heel dit leventje en zijn kinderen volledig verdwenen. Je kan zeggen dat ze nog jong (30+ ozo) zijn en heel hun leventje van nul terug kunnen beginnen, maar dan gaat alles helemaal anders zijn. Persoonlijk had ik liever dat Jack op het einde (nadat hij met hond in de sneeuw is gaan wandelen) op één of andere manier werd terug gestuurd naar het moment in het verleden, waar Jack op het punt staat om op het vliegtuig te stappen naar Londen, en dan uiteindelijk toch beslist om niet te gaan. Dus hadden ze samen het hele leventje kunnen hebben dat we in de film hadden gezien. .... Maar dit is misschien gewoon persoonijke smaak.

Uiteindelijk heb ik me toch aardig geamuseerd met deze film (en dan vooral met Nic Cage). De film is ontroerend genoeg en grappig genoeg om een ideale familiefilm te zijn. De film lijkt veel eenvoudiger dan een gewone hollywoodfilm, en daarom komt hij persoonlijker en charmanter over. Zeker en vast eens de moeite waard om op een zondagmiddag te bekijken. Het einde had voor mij wat anders mogen zijn, maar ze hebben het toch realistisch genoeg aangepakt. Voor mij een aardige 4,0